Περί τσιπροφοβίας και τσιπρολογίας
Στο κείμενο που ακολουθεί, ο δρ. Ράιχεν-Μπάχεν επιχειρεί να περιγράψει δύο σύνδρομα, τα οποία τις τελευταίες εβδομάδες τείνουν να εξελιχθούν σε μάστιγα για τον ελληνικό λαό. Μας συμβουλεύει δε, αν αντιληφθούμε κάποια από τα συμπτώματα, να πάρουμε βαθιές ανάσες, να απέχουμε από πολιτικές συζητήσεις και να επικοινωνήσουμε με τις κατά τόπους υγειονομικές αρχές. Η ενασχόληση με τις τέχνες και τα σπορ δρα θεραπευτικά.
Η τσιπροφοβία πλήττει συνήθως τις ηλικίες άνω των 35 ετών, αν και έχει διαγνωστεί και σε πολύ νεότερα άτομα. Οι τσιπροφοβικοί χωρίζονται σε δύο βασικές κατηγορίες που, φαινομενικά, δεν έχουν τίποτε το κοινό ανάμεσά τους. Στην πρώτη ανήκουν κάποιοι παραδοσιακοί δεξιοί οι οποίοι πίσω από την εκλογική επιτυχία του Σύριζα βλέπουν αριστεριστές να εφορμούν με κονσερβοκούτια και τύπους χωρίς γραβάτες να στρογγυλοκάθονται σε υπουργικούς θώκους, κάνοντάς μας ρεζίλι στους ξένους.
Στη δεύτερη και πιο ενδιαφέρουσα ομάδα των τσιπροφοβικών ανήκουν εκείνοι που προσδιορίζονται ως φιλελεύθεροι, εκσυγχρονιστές και πεφωτισμένοι κάθε απόχρωσης -«η Ελλάδα της δημιουργίας», όπως συνηθίζουν να αυτοαποκαλούνται. Αυτοί βρίσκουν τα πάντα πάνω στον Αλέξη Τσίπρα στραβά: τα αγγλικά του θυμίζουν τον Μποράτ, το παρουσιαστικό του είναι φλώρικο... Τονίζουν διαρκώς ότι ο Τσίπρας μετατρέπει τον Σύριζα σε νέο ΠΑΣΟΚ με τον ίδιο στο ρόλο του Ανδρέα. Είναι, λένε, λαϊκιστής, εχθρός κάθε μεταρρύθμισης, χαϊδεύει τα αυτιά των δημοσίων υπαλλήλων, θα μας οδηγήσει εκτός ευρώ. Όλοι δε έχουν μια φίλη που πήγαινε μαζί του σχολείο στους Αμπελόκηπους και βεβαιώνει ότι ήταν κωλόπαιδο ή σπασικλάκι ή και τα δύο μαζί.
Ο τυπικός τσιπροφοβικός περνάει αρκετές ώρες της ημέρας στο facebook και το twitter –κάτι που βέβαια δεν συνάδει με τις εκκλήσεις του για περισσότερη δουλειά και δημιουργικότητα. Όσο βρίσκεται εκεί, νιώθει την παρόρμηση να κοινοποιεί στη στιγμή κάθε άρθρο επώνυμου τσιπροφοβικού που βρίσκει σε συγκεκριμένες τσιπροφοβικές ιστοσελίδες και να σχολιάζει με ύφος που συχνά θυμίζει μαντάμ Σουσού κάθε δήλωση του αρχηγού του Σύριζα.
Κατά βάθος οικτίρει τον εαυτό του που γεννήθηκε σ’ αυτή τη χρεωκοπημένη γωνιά των Βαλκανίων και είναι αναγκασμένος να ασχολείται με τον Τσίπρα, το Λαφαζάνη και τον Παπαδημούλη, αντί να είναι ένας Ελβετός, ένας Σουηδός -γενικά ένας πολιτισμένος Ευρωπαίος- και να ζει μια τακτοποιημένη, δημιουργική ζωή.
Περι τσιπροφοβίας και τσιπρολαγνείας 2
Οι τσιπρολάγνοι δεν σηκώνουν μύγα στο σπαθί τους, ειδικά αν η μύγα έχει εκφραστεί αρνητικά ή έστω μη κολακευτικά για τις θέσεις του Σύριζα. Παρότι πολλοί τσιπρολάγνοι είναι ευφυείς και μορφωμένοι άνθρωποι, δείχνουν μια ανεξήγητη προθυμία να καταπιούν αμάσητη κάθε προεκλογική γενικολογία του αρχηγού και να δικαιολογήσουν κάθε λεκτική φωτοβολίδα που ξεφεύγει από τα χείλη κάποιου στελέχους ή βουλευτή. Μοιάζουν έτσι με ζηλωτές, με πιστούς θρησκευτικής αίρεσης, με οπαδούς του πίστευε και μη ερεύνα. Επαναλαμβάνουν καθημερινά σαν μάντρα τα αστεία με τον «Σύριζα που φταιει για όλα» και αρκεί να ακούσουν τη λέξη «ορθολογισμός» για να βγάλουν φλύκταινες σ’ όλο τους το σώμα.
Παραδόξως, ο βασικός τους αντίπαλος δεν είναι η παραδοσιακή δεξιά, αλλά κάθε τι που προσδιορίζεται ως εκσυγχρονιστικό. Πράγματι, ο συνεπής τσιπρολάγνος μπορεί να ανεχτεί τις ανοησίες των συνομωσιολόγων, να κάνει ότι δεν ακούει τις κραυγές για κρεμάλες, να δικαιολογήσει τις φοβίες των «νοικοκυραίων». Τρελαίνεται όμως με κάθε τι που απηχεί τις ιδέες των εκσυγχρονιστών.
Μόλις δει κάτι τέτοιο αναρτημένο στο facebook -όπου όμοια με τους τσιπροφοβικούς περνάει μεγάλο μέρος της ζωής του- σπεύδει να το κατακεραυνώσει είτε με περιφρονητικούς αστεϊσμούς, είτε με την ανάρτηση άλλων άρθρων που κάνουν φύλλο και φτερό τις θέσεις του αντίπαλου στρατοπέδου.
Σε κατ’ ιδίαν συζητήσεις του, ο τσιπρολάγνος παραδέχεται ότι ο Αλέξης Τσίπρας δεν είναι τόσο ικανός ή τόσο σοβαρός όσο άλλα στελέχη του Σύριζα –ο Γιάννης Δραγασάκης για παράδειγμα. Αυτό όμως το λεει με τέτοιον τρόπο ώστε ακούγεται σαν μομφή για το Δραγασάκη.
Πάντως, σε αντίθεση με τους τσιπροφοβικούς οι τσιπρολάγνοι είναι γενικά αισιόδοξα άτομα. Αυτό είναι δίχως άλλο θετικό πράγμα. Άλλωστε όταν έχεις ήδη πέσει στο γκρεμό δεν κερδίζεις τίποτε με το να είσαι απαισιόδοξος...
Ευχαριστούμε Δρα Ράιχεν-Μπάχεν!